به گزارش قدس آنلاین به نقل از تبیان ، شکر یک حقیقت دارد و یک ظاهر، حقیقت شکر، قدر و اندازه َشناسی نعمت است؛ و ظاهر شکر، گفتن (الحمدلله) در حال سجده یا غیر آن است. در قرآن، همانطور که شکر را به بندگان نسبت داده، خداوند را نیز شکور معرفی کرده است؛ از این می َفهمیم که شکر باید معنایی وسیع َتر از آنچه در ذهن ما است، داشته باشد، تا شامل خداوند متعال هم بشود. در واقع تشکر خداوند از بندگان، فضل او و ضایع ننمودن اجر عمل بندگان است. 
البته این موضوع روشن است که ما برای شکرگذاری خداوند مأمور شده َایم، اما تشکر از او به سه مقدمه نیاز دارد: 1. شناخت نعمت دهنده (خدا). 2. شناخت آنچه او در اختیار ما گذاشته (نعمت). 3. نعمت دانستن آنچه از او به ما رسیده است؛ اما با این وجود، ما از به جا آوردن شکر واقعی او عاجز هستیم. 
امام صادق علیه السلام می فرماید: هر کس نعمت خدا داده را با دل بشناسد، شکرش را ادا کرده است. (اصول کافی، ج 2، ص 79) و نیز می فرماید: شکر نعمت، دوری از کارهای حرام است و شکر کامل، گفتنِ «الحمد للِّه ربِّ العالَمینَ» است. (اصول کافی، ج 2، ص 78)

امام صادق علیه السلام می فرماید: هر کس نعمت خدا داده را با دل بشناسد، شکرش را ادا کرده است.

همچنین خداوند متعال در قرآن کریم به این امر مهم مومنین را تشویق میکند و می فرماید: «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا کُلُوا مِنْ طَیِّباتِ ما رَزَقْناکُمْ وَ اشْکُرُوا لِلَّهِ إِنْ کُنْتُمْ إِیَّاهُ تَعْبُدُونَ» (بقره (2)، آیه 172) ای کسانی که ایمان آورده اید از آن پاکیزه هایی که روزی شما کرده ایم بخورید و اگر خدا را می پرستید سپاسش را به جای آورید. و نیز می فرماید: «... وَ مَنْ یُرِدْ ثَوابَ الآخِرَةِ نُوْتِهِ مِنْها وَ سَنَجْزِی الشَّاکِرِینَ» (آل عمران (3)، آیه 145) هر کس خواهان پاداش آن جهان باشد به او می دهیم و شاکران را پاداش خواهیم داد.

برخورد امام صادق علیه السلام با فرد شکرگزار:

مردمی که به حج رفته بودند، در سرزمین مِنی جمع بودند، امام صادق علیه السلام و گروهی از یاران ، لحظه ای در نقطه ای نشسته از انگوری که در جلوشان بود، می خوردند. سائلی پیدا شد و کمک خواست . امام مقداری انگور برداشت و خواست به سائل بدهد. سائل قبول نکرد و گفت : به من پول بدهید امام گفت :خیر است ، پولی ندارم سائل ماءیوس شد و رفت .
سائل بعد از چند قدمی که رفت پشیمان شد و گفت : پس همان انگور را بدهید. امام فرمود: خیر است ، آن انگور را هم به او نداد.

در قرآن، همانطور که شکر را به بندگان نسبت داده، خداوند را نیز شکور معرفی کرده است؛ از این می َفهمیم که شکر باید معنایی وسیع َتر از آنچه در ذهن ما است، داشته باشد، تا شامل خداوند متعال هم بشود. در واقع تشکر خداوند از بندگان، فضل او و ضایع ننمودن اجر عمل بندگان است.

طولی نکشید سائل دیگری پیدا شد و کمک خواست . امام برای او هم یک خوشه انگور برداشت و داد. سائل انگو را گرفت و گفت : سپاس خداوند عالمیان را که به من روزی رساند. امام با شنیدن این جمله او را امر به توقف داد و سپس هر دو مشت را پر از انگور کرد و به او داد. سائل برای بار دوم خدا را شکر کرد. امام باز هم به او گفت :بایست و نرو سپس به یکی از کسانش که آنجا بود رو کرد و فرمود:چقدر پول همراهت هست ؟ او جستجو کرد، در حدود بیست درهم بود، به امر امام به سائل داد. سائل برای سومین بار زبان به شکر پروردگار گشود و گفت : سپاس منحصرا برای خداست ، خدایا! منعم تویی و شریکی برای تو نیست . امام بعد از شنیدن این جمله ، جامه خویش را از تن کند و به سائل داد. در اینجا سائل لحن خود را عوض کرد و جمله ای تشکرآمیز نسبت به خود امام گفت . امام بعد از آن دیگر چیزی به او نداد و او رفت . یاران و اصحاب که در آنجا نشسته بودند گفتند: ما چنین استنباط کردیم که اگر سائل همچنان به شکر و سپاس خداوند ادامه می داد، باز هم امام به او کمک می کرد، ولی چون لحن خود را تغییر داد و از خود امام تمجید و سپاسگزاری کرد، دیگر کمک ادامه نیافت.

و حسن ختام این نوشتار دو روایت زیبا:

امام علی - علیه السّلام - فرمود: شکر هر نعمتی، پرهیز کردن از حرامهای خداوند است. «مشکاة الانوار، ص 35»
همچنین امام رضا - علیه السّلام - فرمود: هر که در قبال خوبی کسی تشکر نکند از خدای عزوجل تشکر نکرده است. «عیون اخبار الرضا، ج 2، ص 24»

     
منابع: 
داستان راستان/استاد مطهری
سایت اندیشه قم
عیون اخبار الرضا، ج 2